ای کسی که کوه در برابر بلندایش در برابر تو رکوع می کند وبنفشه سر به سجده تو می ساید.تو کیستی که پیر میکده عاشق لب لعل توست ...مهر کوی تو در جبل قلب من چون موج دریاست.سرم هوای تو را دارد واین تو هستی که می توانی درب این سینه ی گدای کرم را بگشایی.

تو همانی که دست نیازم را به سوی گنبد سبزت بالا میبرم و در نمازم خم ابرویت را به یاد می آورم .اسوه ی جوانمردی ها ،شهر مشهد آن هنگام "مشهد" شد که تو در آن آرمیدی و شگفتا  که چگونه خاک توانست بزرگی و کرم تو را در خود جای دهد.

حال که مرا در حلقه ی شیفتگانت پذیرفتی، لیاقت دیدارت را نصیبم کن....